Uloga Vlaha raste sa dolaskom Turaka jer oni, u velikom broju slučajeva, čine njihove pogranične trupe. Vlasi se, međutim, nalaze i u redovima njihovih neprijatelja – hrišćanskih vladara i plemstva. Kroz svo to vreme i sukobe odvija se, s jedne strane, proces asimilacije, ali istovremeno, s druge strane, ne prestaje dotok novog romanskog stanovništva sa juga. Brojni toponimi svedoče o velikoj rasprostranjenosti tog življa. Budući većinom pravoslavni, posle slavizacije, tokom vekova ovo nekada romansko stanovništvo putem crkve prima uglavnom srpsku nacionalnu svest. Što se katoličkih Vlaha tiče, oni se, baš kao i Romani primorskih gradova, pretapaju u slovensko katoličko stanovništvo kod koga se s vremenom izgrađuje hrvatska nacionalna svest. To znači da se vlaška komponenta javlja u etnogenezi oba srodna slovenska naroda.
Vlaške seobe ka severozapadu, praćene asimilacijom, odvijaju se i tokom dobrog dela novog veka. Kroz mešanje sa slovenskim pravoslavnim stanovništvom, od romanskih pravoslavnih Vlaha se pojačava srpski etnos u Hrvatskoj i Bosni. Na osnovu ovoga su neki hrvatski autori izveli zaključak da srpsko stanovništvo u Hrvatskoj te Bosni i Hercegovini (BiH) uopšte nije srpsko nego vlaško. Ovo se međutim ne može prihvatiti: vlaške (kao i druge) primese su nesumnjivo postojale, ali da nije bilo slovenske mase Vlasi ne bi imali u koga da se pretapaju, odnosno da su Srbi bili malobrojniji, oni bi se pretopili u Romane, kao što je bio slučaj na teritoriji današnje Rumunije. Ante Starčević i Ivo Pilar su navodnu moralnu nedostatnost Srba tumačili primesama vlaške krvi, što je delom bilo i u duhu vremena u kome su živeli.
Нема коментара:
Постави коментар